Karanlık bir şehirde yaşıyordum. Aşkların yarım yamalak yaşandığı, bazense hiç yaşanmadığı o şehirde. Gece ayazların da gündüz yüreklerin yandığı, her gece dağların da bir ceylanın vurulduğu, karların adam sattığı, gündüz aşığın ağladığı, har tan yerin de bir meleğin öldüğü o şehirde.
Yasaktı bu şehirde aşklar, el ele tutuşmalar, ölümdü bu şehirde öpüşmeler. Her kötülükte bir iyilik, her zehirde bir şifa ver her karanlıkta bir aydınlık olurmuş. İşte ben, onca yasağa, onca ağıta ve onca karanlığa inat, bir aydınlık bulmuştum. Saf ve tertemiz bir ışık ‘SENİ’
Bir anda mı girmiştin hayatıma, yoksa ben, yıllardır senimi bekliyordum da, tüm yüreğimi açtım sana. Sanki yıllardır vardın, sanki yıllardır benimleydin. Ömrümün yarısı geçmiş gibi alıştım sana. Yokluğun acı verir oldu. Seni özlemenin yükü bindi omzuma şimdiden…
Kendi yazdığım, ama gerçekten bir zamanlar hayat felsefesi olarak kabul ettiğim o söz. “ özgürlük bir kelebeğin kanatlanmasıdır bazen. Bazen de sevgiliye duyulan aşk. Her ikisi de esaretliktir aslında, bazen çevreye, bazen de başka bir yüreğe. Asıl özgürlük yalnızlıktır.”
İnadına özgürlüğüm, yalnızlığım değil bu günlerde. Senin elini tutabilmek, senin gözlerinin içine bakabilmek, seni öpememek belki de bu günlerde özgürlüğüm. Beklide sensizlikte gözlerimin buğulanması…
Duygularımı büyük bir cenaze töreniyle toprağa vermiştim. Yaşamıyordu artık ve nefes almıyordu. Bendim beklide katili yada başkaları ama hiç fark etmez, ben gene karanlıklarda gömülüydüm. Sonra bir melek tuttu ellerimden ve beni olduğum yerden söküp aldı. Bebek masumiyetindeydi gülüşü.
Sendin o melek özlediğim kız, sendin deli sevdiğim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta