Karanlık Bir Gündüz Oldu Nefesim

çiçeksiz bir şehir sevgili...

betonlaşmış kent değildi
temelden şaşmış
kalbinin merhamet yerinde
kaybetmeye kum taneleri gibi düşerken
çaresiz çıkılan yolculuklarda
bir can kıpırtısı bırakmış bir güvercin ürkek
pencere önündeki saksına

bir nefes gibi ense kökünde
adım adım sağını solunu dönüp
attığın adım gibi gölgene tutunan
ne o yüreğini ısıtan güneş
ne de ayışığı gözlerine şavkıyacak

haysiyetsiz bir merasime yürürsün sonra
yürüdükçe debelenir ukde misali sesler beyninde
keşkelerin goncasında bir kelebek kanatlanırım
ve dokunmaya yeltendikçe sen
cehennem olurum...

09.05.14