Karanlık Bir Asır Şiiri - Muammer Gökçay

Günler var ki her anı şeb-i yelda gibi karanlık
Gecelerin her biri uğursuz bir bataklık
Ne kardeşi tanır insanı ne dindaşı bilir vefayı
İslam’ın idrakine giydirdiler deli urbasını
Uykudan uyanacak mı bu dev bilinmez
Lakin toprağın altındaki putlar fışkırdı bu ilhad dinmez.
Vuruldu vahyin diriltici nefhası paslı prangalara
Nebinin sünneti hiç böyle alınmamıştı işgal altına
‘Bence’ diye başlayan sözler almıştı hadisin yerini
İslam yaşamamıştı böyle gariplik sanırsın acem hikâyesi.
Bir gözlük verdiler eline, atın taktığı daha iyisi
Ne irade bıraktılar Müslümanda ne ümmet bilinci
Mahşer midir bu yaşadığımız kaos bilinmez
Nebiden bir Mekke kaldı yadigâr bir de Medine
Onların da kadr-u kıymeti bilinmez.
Hamd ile imanını teyit eden Müslüman,
Bunlar haktan mıdır yahut bir ceza mıdır hiç akletmez
Bildiği bir şey var vefa hissi beş para etmez
Önceleri firavunlar tutardı küfrün sancağını
Şimdilerde kurt gövdenin içinde,
Sarığını düşürmemekte hodkâmın tek gayreti
Kaynayan bu cihan sanki hiç onu yakmamış
Nedendir bilinmez kanayan yara ruhunu hiç acıtmamış
Ne va vey la ki garip kaldı dini Mübin’i İslam
Ömer bir görseydi manzarayı dayanmazdı kalbi bir an
Bir kaldırsa başını yiğidim Halid
İslam beldelerini yeniden fethe çıkacak
Bilir ki bu cemiyetten ahlak-ı ecnebi çıkacak