Karanlık Aşk Şiiri - Eshabil Kel

Karanlığın tam ortasında yürüyorum
Yürürken de sevgilim,yüregimi elime alıyorum
Şöylece sıkıyorum;
Önümde ki iki damla kandan ürküyorum

Kahırlara,zinharlara gebe oluyor sabahım
Sabahlar ki kıyamet kadar uzak!
Sesini alıyorum başucuma sessizce
Uyumaya çalışıyorum işte kendimce

Bu defa da rüyalara gark oluyorum
Rüyalar ki; temaşaya benzer
Telaşla koşarım sana,nerdesin?
Karanlığın tam ortasında
Aşıklar tam da bu saatlerde gezerler
Arıyorum yok! Yok işte sesin,hayalin!

Şairim ya hani; işte bu sebeble;
Her defasında,
Kapkara kağıtlara yazarım seni
Bembeyaz kalemimle hiç durmadan,
Kıyametler kopar sonra; sevinirim
Çünkü bütün aydınlık sabahlar
Yaknız ikimizin SEVGİLİM! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

21 MAYIS 2007
-KAHRAMANMARAŞ