Karanlık Arayan Ateş Şiiri - Halil Kıvrık

Tuttuğunu
bulduğunu benimseyenlerden biriydin
kör geceydi bugün
ay;
bulutta saklı yüzünü gizleyen yıldızlar firarda

bir taraf kuytuda siman
diğer tarafta açlığın kemirisi tilki uykusundaydı
ışığa pençe attın
ateş böcekleri geçti yanıbaşından
uçurumları farketmedin karanlık çökmüştü karamsarlığına

Sen;
kendi dünyanda numune yanılgıydın
sana yıldız işte bu diye kakaladıkları
ateş böceğiydi
onun kadar özgür değildin ki

Gözlerinin görüpte
aklının yetmediği soğuk avuçlarından
insanlık ödevimdi ezberimde tuttuğum

benden sana ulaşmanın öncesinde
mevsimdi
dört zaman
bende
bir bölü iki olduğuna üzül dostum...

Sen;
ilk-bahar-ı yaz'dın
ben ise
son-bahar'da kıştan alıkoyamadım kendimi...

kış kış kovulmuş ana(n) evi.

Aşk;
bir adım öte de yorgun
bir adım geriden emekliyor
ne garip bir tecelli yazgı

yazgıyı yazmak değil
bozmak düşüyor karakaleme