Karanlık Akşam Şiiri - Cemaleddin Özmen

Bir boşluk akşamıydı
Bir sensizlik lahikası
Bir dinlediğinde daldığın
Bir uyandığında ağladığın
Koca karanlık içimde olduğu akşam

Ayyuka çıktı o akşam
O karanlık içinde sakin ve seçkin
Bir deli rüzgâr içinde
Hafif yağmur estiğinde

Bilmediğim bilemediğim şehirde
Hiç inanamadığım kahramanın gözünde
Sanki yıllarca bana gülmüş gibi
O karanlık gözlerinle baktığın akşamdı o akşam

Yolumu ayağımda tüketip
Sesimin yüreğimden kısılıp
Sararmış yaprak gibi yollarda
Esip savurduğun akşamdı o akşam

Kaldırımlar boyunca dertlerimi sürükleyip
Birine daha yüreğimi açtığım
Arkamdakileri unutup
Sana yöneldiğim akşamdı o akşam

Saatler boyunca hep kendimi aradım
Karşımda gördüm, hayaline takıldım
Yol uzundu, ben yakın
Beni sende bulduğum akşamdı o akşam

Seni gördüğüm akşamdan beri
Hep bir esinti vardı sanki
Bazen çöle inen yağmur gibi
Hissettiğim akşamdı o akşam

Sensiz sokaklara kâbus, evlere yıldırım
Toprağa kan, dağlara volkan düştüğüm
Kendime düşman, kendime hasım
Görüldüğüm akşamdı o akşam

Ben hüzün ülkesinde
En dertlisinin yanında çilekeş kaldığım
Akan gözyaşlarına yağmur olduğum
Senin bana neşter olduğun akşamdı o akşam

Tek tek çözüldü dizlerimin bağı
Yavaş yavaş eşildi daracık mezarım
Bir damla suya hasret
Diri diri gömüldüğüm akşamdı o akşam

Ve sonra…
Hem doğudan hem batıdan
İniltilerim isyan hükmünde geldi
Dünya gözlerini yumarak
Yavaş yavaş öldüğüm akşamdı o akşam