Karanlık.. Şiiri - Fatih Hepgüler

Karanlığa kandil yakmakta, gece
Göz bebeklerimde söndü yıldızlar.
Yüzünü çevirdi, beni görünce,
‘’Hoş geldin’’ der gibi, bana yalnızlar..

Karanlık gözüme sızan bir ışık,
Girdim karanlığın son girdabına..
Düşlerim koynumda, karma karışık
Yenildim,gecenin ızdırabına…

Ruhuma gecenin şerri akmakta
Şerden ışığına kaçıyorum ben..
Katilim boynuma urgan takmakta
Gönlümü ölüme açıyorum ben..

Karanlığımda ki kara suratlar,
Çirkin yüzleriyle gülüyor bana…
Sağır kulağımda,sessiz feryatlar,
Yalnızlık türküsü söylüyor bana..

Arkamdan gelende karanlık ama
Gölgemle birlikte,güneş gelirdi..
Yüreğimi vuran,yalnızlık ama
Kara gecelerde ruhum delirdi..

Karanlığa kandil ile saldırdım
Işığımı bana göstersin diye..
En ürkek halimle ben baş kaldırdım,
Belki cesurları seversin diye..

Karanlığa baka,baka karardım,
Görülmek için aşka gizlendim..
Yıldızın şavkında, gönlümü sardım,
Bir katre yaş ile ben temizlendim..

Her ne yana baksam zifiri,siyah
Yoksa karanlıkta beni gözler mi?
İçimde geceler düşlerim seyyah
Mazide kaybolmak, yoksa kader mi?

Karanlıkta yoldum, yolda kayboldum
Kimsesizliğimdir, çöken ufkuma..
Kararan gönlümde yitik ay buldum
Güneşim doğdu O anda uykuma..