Karanlık Şiiri - Şair Ahrazi

İkindi vakti,son tepeden ayrılırken ışık,
Karanlığın derinliğinde kaç ömür eskiyor?
Ruhum bu matemin serinliğiyle ‘’akşam’’ diyor:
Senin kadar hazin ve tek başınadır artık.

Soğuktan inliyor gibi çıkan o kasvetli ses
Bulutların uğultusu…ufuktaki velvele…
Ürperriyor içim kanat çırpışlarından bile
Boşlukta yankılanıyor alıp verdiğim nefes.

Gürül gürül akan sularla bir yürürken nehir
Sürüklenen kağıtlar…eski bir çaput parçası
Hışırtısıyla yaprağın avuttuğu dalları…
Karanlığın içinde hep bu haykırış devleşir.

‘’Kuşatma bu! ’’diyor gibi çevirmiş etrafı kar.
Toprakta iz sürerken rüzgarın askerleri…
Yavaşça döndü gökyüzünde,atlılardan biri,
Tufan mıdır? Seçilmiyor,ardında kaç atlı var?

Karanlık,aniden çıkan bir son buluş olmalı.
Karanlık:Boşa geçmiş yılların sitemkâr sesi.
Karanlık:Ömrün en büyük,en ağır işkencesi.
Karanlık.Böyle bir kederden kurtuluş olmalı.

Vakit geçer..güneş doğar..seher de memnun olur;
Gürül gürül akan sularla uyanır vadiler.
Yeter ki sen sabahı bekle,sakin ol dediler;
Elbet,karanlığın sürüp giden cefası budur!

Anımsatır gece; Ne hoş ne tatlı günlerdi…
Huzurla,mutlulukla hatta az çok ilgiyle bir
Gönlüm sevinç içinde çok zaman geçirmiştir.
Akşam,bu hissiyatla ruhuma değen yerdi.

Ya bir güneşli yer gibi ‘’Işık saçarsın’’ derim;
Yahut akşam! Karanlığına seni defnederim!

* * *
(Mefailün/mefailün/mefailün/failün(fa’lün))