Karanlık Şiiri - Yağız Şimşek

Karanlıktan korkuyorum.
Halbuki çocuklar korkar karanlıktan.
Lakin benim korkum başka.
Ben senin yüzünden korkuyorum ışığın olmadığı zamanlardan.
Çünkü gittiğin geceyi hatırlatıyor bana.
Gecenin en karanlık vaktinde.
Güneş uyumuş, şehir adeta ölü.
Sadece sen ve ben varız dar sokakta.
Tüm aşıklar baygınken bizim kalplerimiz yan yana.
Ve işte seni gördüğüm son gece.
Son derece mutlu olduğum bir anda.
Adeta içimde çiçekler açarken,
Yanımda olduğun için sevinçten,
Resmen göklere çıkıp bulutlarla arkadaşlık ederken,
Ben gidiyorum dedin bana.
Hiç beklemediğim bir anda.
Başka hiçbir şey söylemedin.
Gidiyorum dedin ve gittin.
Sebebini sormama bile fırsat vermeden.
Şehrin kimsesizliği yetmezmiş gibi birde sen bıraktın beni.
Beynimden vurulmuşa döndüm işte o zaman.
Son derece şaşkın bir şekilde,
Bütün gece ağladım sokak köşesinde.
Göz yaşlarım bitti, kalbimle devam ettim.
Hüznümü durduramadım güneş tekrar uyanana kadar.
Hayatımın en kötü gecesini geçirdim.

Sonra kısmen toparladım kendimi.
Yavaş yavaş sardım kalbimdeki yaraları.
Gözyaşlarımı biriktirdim yeniden.
Hüzünden tekrar uzaklaştım az da olsa.
Sebepsiz vedanı unutuyorum hafiften.
Ama hala korkuyorum.
Gün ne zaman batacak olsa,
O an geliyor aklıma.
Her şeyimi kaybettiğimi zannettiğim an.
Ve bir çocuk gibi kaçıyorum geceden.
Erkenden uyuyorum.
Çünkü zannediyorum ki,
Karanlık bu sefer onarılmayacak şekilde dağıtacak kalbimi.
Yine acı içinde kalacağım.
Fiziksel değil ruhsal bir acı.
Acıların en şiddetlisi.
Ruhumun bu sefer dayanabileceğini sanmıyorum.
İnsanlığımı öldürmemek için erkenden uyuyorum.
Çünkü,
Karanlıktan korkuyorum.