Karanlık Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

KARANLIK
Çok karanlık odam sevgilim
Yüzün görünmüyor artık
Bakıyorum tavana siluetin anlamsız
Karanlık sevdiğim karanlık
Açma ışıkları
Artık gerek yok anlık sevgilere
Uçuyor kelebekler kara kara
Odamda
Odam karanlık
Kulaklarımda hüzünlü sesler kararmış
Karanlık sevdiğim karanlık
Galata köprüsü boydan karanlık
İntiharlar zihinlerde olur
Oda anlık
Öldü tüm gerçek aşklar adı asırlık
Karanlık her aşk karanlık
Cesetler kararmış
Karanlık her insan karanlık
İçi çürümüş herkesin
Akciğerler karanlık
Yürekler karanlık
Kalpler kararmış
Çünkü herkes karanlık
Yakma ışıkları
Alışsın herkes karanlıklara
Karanlık zaten her yer karanlık
Ay gibi ama karanlık
Aydınlık
Oda karanlık
Geceleri karanlık
Her şey herkes her an
Karanlık
Bir çiçek gibi sarardık sevdiğim sarardık
Biz ki uzayda umut arardık
Herkese birbirimizi sorardık
Arama sevdiğim arama
Odalar karanlık
Şarkılar karanlık
Yollar karanlık
Umutlar karanlık
Şiirler kısa kısa satırlık
Mesafeler katırlık
Hatırlar sayılık
Her şey işte
Gördüğün gibi
Görünmeyen gibi karanlık
Her anı artık sancılık
Hatıralar acılık
Beklentiler acizlik
Dedim ya sevdiğim
Her şey karanlık
Yanan ışıklarda loş
Patlattım hepsini
Her yer karanlık…