Karanlık Şiiri - Hüznü Şuara

Hayatımın en kötü günlerini geçiriyorum
Üzgün, mutsuz ve bi hayli umutsuzum
İçimde kara bir his
Kimsesiz bir çocuk gibi hissediyorum
Kızıl gülün soluyor sanırım sevgilim
Ne kadar renk vermeye çalışırsam çalışayım
Başaramıyor, ölüyorum
Yaşamaya çalıştığım her saniye nefesim kesiliyor
Akıyor gözyaşlarım, durduramıyorum
Kimsesiz çocuk çığlık atıyor gözlerimin önünde
Korkuyorum, fakat acısını hissediyorum
Büyük kuşlar uçuyor tepemizde
Bağırıyorlar, sanki ölmemizi bekliyorlarmış gibi
Çatıya konmuş, onları izliyor en büyük kuş
Ne olacağını biliyormuş gibi görünüyor
Öylece ona bakıyorum
Kızıyor büyük kuş yavrularına ama ne yaptıklarını bilmiyor
Çünkü büyümüş olan kuşları hâlâ yavru sanıyor...