Karanlık Şiiri - Ertürk Erkan Koç

Yüzüm öfkeli kalır bazen
Düşünürüm
Her bir yerden ses gelir
Boğulurum
Fakat sessiz de yapamam
Ruhun işkencesi çok adidir
Tek yakalar
Lakin vurmaz
Köşeye sıkıştırır
Kafatasımı darlar
Özbenliğim iğnelenir
Duygum çıldırır
Düşüncem ağlar
Ruhum debelenir
İnsanım derim
Duyulmaz
İnsanım derim
Görülmez
İnsanım derim
Bilinmez
Karanlık söyle nesin sen ?

Korktuğumuzu bulduk zamanla bir fidan gibi yeşerirken
Korktuğumuza baktık
Korktuğumuza alıştık sen gibi karanlık
Korktuğumuzu sevdik
Korktuğumuzla seviştik geceler gibi Korktuğumuzu bildik
Şimdi korktuğum karşımda benim
Sırıtıyor
Söyle nesin sen ?

Yaşamım bir hayalet gibi dolanıyor ortada
Adımlarım rotasız
Çukurlarına düşüyorum kimi zaman
Çekiyor eşsizligin
Delirtiyor kimi zaman
Aşık ediyor
Dengem bozuluyor rahat bırak beni
Nesin sen ?