Akşamlar çöktü yine şehrin bacalarına
Kaldırımlar su kusuyor umarsız karanlığa
Sadece ben duyuyorum feryatlarını
Bir de öksüz erguvan ağaçları
Onlarıda utançtan uyku tutmuyormuş
Bu yüzden dost olmuşlar şehrin her tonuyla
Ben ise tanımam hiç bir tonu
Sadece karanlığı bilirim hatırlarım onu
Kaybolmuşum zaten karanlıklar arasında
Hapsolmuşum kavuşmamış yakanda
Damla damla solmuşum yokuşlarında
Hani altın taşın toprağın nerede
Gerçi hangi altın doldurur yarattığın boşluğu
Hasretle oyulmuş olmuş yüreğim dipsiz kuyu
Hani nerede yakıp yıktıklarımın mükâfatı
Uğruna harcadım değer dediğim her insanı
Kor eyledim yüreğimi bak her yer zemheri
Söndür bu yangını yakacak yoksa heryeri
Gerçi ne çare
Artık yeditepen kum olsa çökse yüreğime
Yine de gücün yetmeyecek söndürmeye
Kayıt Tarihi : 21.1.2024 00:32:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!