Karanlık Şiiri - Hanbeli Erçin

İki kelimesi sen olan, bir ben varım gün doğumunda,
Geceye yol alan kuşların sesinde bağıran annelerin telaşları içinde koşuyorum sana.
Dizim öpsen geçmeyecek yaralar aldı,
Bildiğim bütün kitapları unuttum, senden sonra ne yana dönsem, girdap, kuyu, karanlık, kalabalık.
Bir çocuğun merağı içinde divanece dolaşıyorum.
Kendi adıma kurşun doktursem gelirmisin?
Ya da ölsem uğrarmısın toprağıma.
Nasıl oluyor bilmiyorum, ben yapamıyorum sensiz yaşamayı.
Çokça şarkı dinliyorum, hepsi senin mesafelerini bağırıyor.
Ben yanlış yerde yanlış zamanda mı kaldım?
Biraz daha sabrım ile kalırsam taş olup parçalanırım.
Hangi parçası kayıp kazanın enkazıyım.
Cahillerin ağzına sakız oldum, beni bilende anlamıyor, sen nasıl yaptın bensiz?
Boğazım bile kup kuru sesinden bir yudum içmedi kalbim uzun zaman oldu.
Zaman, şey galiba pek aram yok şu günlerle.
Ama ne sen sor beni nede ben dile getireyim hallerimi,
Sensiz olmak kapkaranlık çünkü