Karanlık Şiiri - Mutlu Alkan

Bu gece çöktü yine acımsı bir zifiri karanlık
Karanlıkta her an sakalımdan bir tel ağardı
Ne ay var gökyüzünde, ne de yerde bir ışık
Bekledim, ne umut vardı, ne de gün ağardı

Ürperdim, içindeyim sanki derin bir çukurun
Daha başlangıcındayım aşılmaz bir yokuşun
Kanadında dolaşır gibiyim göçmen bir kuşun
İki kanat ötesiydi belki de zor dağların ardı

Gökyüzüne açılan avuçlar rahmet ile dolardı
İlkbahar da açan yapraklar güz olunca sarardı
Başa gelen her bir musibetin bir hikmeti vardı
Çatlayan dudaklar yarılmadan rahmet yağardı

Görmeyince ayın karanlık yüzü var mı sanırsın
Gördüğün dünyanın aldatıcılığına aldanırsın
Gerçekleri görünce eyvah dersin de yanarsın
Küçük kalplere büyük büyük imanlar sığardı

Kalmaz hiç bir göz ve hiç bir gönül karanlıkta
Bulunur elbette arandığında iğne samanlıkta
Derler, yetişir Hızır, kul eğer ki kalırsa darlıkta
Karanlığın en koyu anında yine güneş doğardı
01.09.2020