Karanlık Şiiri - Tuna Kanaş

Beni kendine çeken karanlık,tüm çabalarıma rağmen kurtulamadığım,bir o kadar soğuk ve keskin gecede,fenerle kendimi arıyorum. Bir bekleyişim de kalmadı. Artık güneş bana karanlığı anımsatıyor. Bu öyle bir karanlık ki bahara,aydınlığa, yaşamaya giden bir yolda barikat gibi dimdik karşımda duruyor. Önce hayaller ölür sonra insan ölür dipsiz karanlık kuyuda. Kalabalıklar içinde varım ama yok gibiyim. Benim karanlığım hep olmayacağını bile bile hayal kurmaktı ve bu da bir sonu hazırlıyor.
Karanlık sevincimin üzerine karabasan gibi iniyor. Galiba bende bu durumu kabullenemiyorum. Sevgiden kurduğum köprüler ben üzerindeyken yıkıldılar.
Bir boşlukta rüzgarın eşliğinde sessizce aşağıya kendimi bırakmak istiyorum dünyanın en kurak toprağına. Benim karanlık gecelerime gizledigim susuşlarım özlemim var. Içimde ki karanlık kanser gibi gittikçe büyüyor her yanımı sarmış durumda ve ben bişey yapamıyorum,yanlızlığa doğru ileriyor zaman. Belki de sona gelmişimdir...