Karanlık Şiiri - Erhan Turan

Sessizdi.
Ve heryer karanlık...
Karanlığın her yere hükmedişi, benide etkisi altına almıştı sanki..
İçmin karanlığı mıydı her yeri saran?
Yoksa karanlığın etkisi miydi içime hükmeden?

Sessizdi.
Ve her yer kapkaranlık...
Yürüyordum.
Bir bilinmezliğin yüreğimi sardığı gecenin kör karanlığında.
Yürüyordum.
Bilinmez bir sokağın, bilinmez, tenha bir yerinde.
Ben yürüyordum, gölgem arkamda.
Ben yürüyordum, sen yanımda.
Arkamda, sağımda, solumda...
Sen ve hep sen...

Sessizdi.
Ve heryer kapkaranlık...
Hemde çok fazla soğuk.
Soğukluğun demiri titrettiği
Ama benim hiç hissetmediğim o esnada
Tepemden, bedenime, ordan ayaklarıma kadar süzülen
Ve beni sırılsıklam eden, yağmurunun
Hiç farkında olmadan yürüyordum...

Beraber yürüdük biz bu yollarda
Beraber ıslandık yağan yağmurda mısralarını, mırıldana, mırıldana gidiyordum.
Bu karanlık gecenin kör sokağında, kortuğumu anlamadan...
Üşüdüğümü, tir tir titrediğimi fark etmeden yürüyordum sırılsıklam bedenimle.
Nereye gittiğimi bilmeden...

Çünkü sen vardın, hasretin vardı,
Özlemin, nefesin, hayalin...
Sensizliğin içimi uyuşturduğu senliliğin vardı.
Benim bir şeyi hissetmeme mani olan...

Sessizdi.
Hem de korkutucu bir sessizlik.
Ve karanlıktı.
İnsana kör olma hissi veren bir karanlık.
Ve soğuktu.
İnsanın bütün kemiklerini titreten sırılsıklam bir soğuk.
Ama yürüyordum işte
Bilinmez bir gecenin
Bilinmez bir sokağında
Bir bilinmezliğe...