Karanlık Şiiri - Şevki Yılmaz

Şu; zift gibi karanlık, ıssız, amansız, gece
Tutup kolundan yine yalnızlığı getirecek
Sen susunca anladım yalanmış her hece
Bir yokluğun bir de karanlık tek gerçek.

Kör olası karanlık, sanki yalnızlığa kırbaç
Yokluğun bana soğuk beton kadar yabancı,
Bir anlık bile olsa kulaklarım sesine muhtaç.
Yoksa bitmez bu sağır, bu dilsiz, bu deli sancı.

Senin tellalın mı bu hissiz ve soğuk sessizlik,
Yine yokluğunu haykırıyor avazı çıktığı kadar.
Bu kaçıncı hoyrat gece bu kaçıncı sensizlik,
Saymadım. Çok oldu. Belki de bin asır kadar.

Ömür biter bitmesine de, ne bu kör karanlık biter
Ne de sen çıkıp gelirsin, karanlığın içinden artık
Dedim ya yalanmış! tüm sesler ve tüm gölgeler.
Bir yokluğun su götürmez bir de kör karanlık.