Karanlık Şiiri - Aykut Ciyhan

Kan kokuyordu acımasız katillerin nefesleri.
Elleri barut kokan zalimler,
volta atıyordu ortalıkta.
Umutlarımız,
dört duvar arasında sabırla beklerken.
Haykırıyordu,
sessiz ve ürpertici koridorlar.

İsyan etmişti artık ayaklarımızda ki prangalar.
Sürgün olmuş gözlerimiz
ve siper olmuş yüreklerimizle birlikte
Kaybolduk cesaretin uçsuz bucaksız ormanlarında
Düşüncelerimiz,
çığlık çığlığa işkencelerle boğuşurken
Vur, öldür diye bas bas bağırıyordu,
celladın ta kendisi olan,
o karanlık.