Karanlık Şiiri - Ebubekir Altunok

Karanlık dört bir yanım
Gönlüme ışık süzen delikleri
Çamurla bir bir kapatanım
Acı bir haykırışı bir karanlığı
Ruhuma giydirenim
Yeter artık bahane bulduğum birilerine
kendimi köprüden aşağı atanım
Koyu bir sessizlik her yerde
Kulaklarımı kapatanım ellerimle
Hava soğuk mu soğuk
Kış günü buz gibi gönüllere dalanım
Hissetmiyorsa hiçbir duyguyu bedenim
Bir hiç gibi yaşayıp kendimi ruhsuzlaştıranım
Çalışmıyor kalın kafam basmıyor işte
Kendimi fikirsizleştirenim
Tam olarak bilemiyorum yani
Kendimi, nereden geldiğimi, nereye gittiğimi
Çünkü sonsuzluk deryasına dalamıyanım...