Karanlık Şiiri - Özgür Köktürk

Sürgün bulutlar okşuyor yaramı...

Hayat yoksul bir sığınak
Uzamında karanlığın...
Acılar devşiriyorum
Unutkan gülüşlerden
Savruk bir hayâl kalıyor elimde
Kırık, dökük...

Şimdi yalnızlığım öyle yalnız ki
Düşlerim öylesine loş
Her boş bakış kendini hapsediyor
Kendi esaretine…

Şehir karanlık
Katlediliyor gözbebekleri arşın gölgesinde
Solgun şafaklara gebe gök
Gök, bulutların ertesinde…