Karanlık Şiiri - İkram Gökhan Akcebe

Bazen odadaki tüm ışıkları kapatıp,
Oda kapısını üzerimize sıkıca kilitleriz.
Sadece sesimizle başbaşa kalırız,
Söyleyecek onca sözümüz vardır,
Ama bir türlü kendimize dinletemeyiz.
Boğazımıza sözlerimiz sıra, sıra,
Üzüntümüz yavaş yavaş düğümlenir.
Gecenin bir vaktinde hüngür hüngür,
Kendi duyacağımız kadar ağlarız.
Söylemek istediğimiz sözlerimiz,
Bir süre sonra, artık sahipsiz kalır,
Oda karanlıktır, gözyaşlarımız duraksız,
İşte tam da bu sırada, bir titreme gelir,
Tek dostumuz battaniyedir gömülürüz.
Bizi anlayan sıkıca saran bir tek odur.
Karanlıkta bir çift göz, tutacak bir el,
Başımızı yaslayacak bir omuz ararız,
Hayat, bazen karanlıkta yalnız bırakır,
Kendisi hiç duraksamadan yol alır.
Zor olan tüm sorunlarımızla yüzleşirken,
Elimize yaralı bir kalp, bir de iğne bırakır,
Karanlıktır görmeyiz, iğneyi yalnış yere batırırız.