Karanlık Şiiri - Elif Farukoğlu

dünyaya çıktığında tekrar
o cesur o kararlı halinde
ne kadar sürecek bu kez dersin

tekrar inanacak
tekrar güvenecek
ve belki de tekrar
yarı yolda kalacaksın
tek rehberin kendinsin
üstelik
başka kimse yok
başka hiç kimse yok
bilirsin

yalansız yaşarsın,
sana yalan söylenir
duymazsın
ayıbı ört dediler sana

söyleme
söyleme
sus
dokunma
görme
bekle
bekle

zaman gelir
aşar senin boyunu karanlık
kaçarsın
dört duvar
en tanıdık
çıkmayayım dersin
dokunmasınlar bana
gelmesinler üstüme
umutsuzlukları ile
kirlilikleri ile
geçmişlerindeki yük ile
kuşkuları ile
binbir türlü hikayeleri ile
gelmesinler
görmesinler beni
değmesinler bana
tanışmayalım
dokunmayalım birbirimize
dersin ki
uzak durun benden

çünkü ne olur bilir misin
zannederler ki sen sadece
orada öyle oturuyorsun
öyle sessiz
öyle sakin
öyle tepkisiz
halbuki
ben bilirim

içinde ne fırtınalar
ne hesaplaşmalar
ne öfkeler büyüyor
daralır ruhum
daralır yüreğim
duramam yanında
dayanmaz bedenim
gece uyandırır beni
kabuslar
çoğalır gitmeler
sen görmüyorlar sanırsın
oysa hikayenin sonu
başından bellidir
onlar bilmez
onlar görmez

(Istanbul - 19.10.12)