Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Umudun sesi, umudun şiiriydi...
Yüreklerden umut ışığı sönerse yaşam anlamını yitirir, dünya pembesini, mavisini yitirir, oysa mavi umudun rengidir...
Karanlığa inat bir mum yakmalı, mum yakmalı ki ışıktan korkar karanlık, tan erken doğar, mavi tüm güzelliği ile dünyaya hüküm salar...
Yüreğinizdeki umut ışığı daim olsun... Güzel şiirinizi kutluyorum Dilek Hanım... Saygımla...++
..Bir seyi yapabileceginize inandıgınızda, gerçekten inandıgınızda, aklınız bunu yapmak üzere çözümler bulma konusunda size yardim etmek için çalısmaya baslar. ' demiş Dr. David J. Schwartz.
Şiirinizin başlığı her ne kadar içinde birkaç yerde geçse de.....
'Ararım bir çıkış yolu
Çırpındıkça daha da batarım...
Günler geçer ümitle belki diye ' dizeleriniz hayattan umutvar olmak için hep bir nedenimiz olduğunu..... sizin de böyle düşündüğünüzü aradan sızdırıveriyor.......
Unutmayın her karanlığın sonu da yadınlıkltır........ kesinlikle......... Biraz sabır.... sadece....
Bu samimi ve etkili şiirinizi içtenlikle kutlarım Dilek Hanım....... Daha nicelerine..... Sevgilerimle..........
Her karanlığın bir aydınlığı her gecenin bir sabahı vardır umut kalbin vitaminidir. Umut olmasa hayatın çileli günleriyle nasıl başedebilirdik. Şairede her şeye rağmen umut vitaminiyle tutunuyor hayata,siteminin nedenlerini anlatarak başlıyor şiirine ve umut kökleriyle teselli ediyor kendini karamsar anların haykırışıydı şiiriniz tez zamanda umutların gerçekleştiği şiirlerinizde buluşmak dileğiyle Tebriklerimi iletiyorum.
güzel şiir kutladım tam puan verdim
Şairlerin de ressamlar gibi beyaz, pembe, mavi ve siyah dönemleri vardır. Bu şiir belli ki şairenin siyah olmasa da gri döneminin şiiri. Göğünüzden gri bulutların tez kaybolması dileğimle diyerek şiiri ve sizi kutluyorum Dilek hanım. Sevgimle...
Belkiler girmişse cümlelerin içine,ümitler kulaç açar hayatın evresinde.Atılan her bir kulaç çıkış arar ,beklenen özlemlerde.Ne karanlık ne bekleyiş belkilere çare olmasada pişmanlıklarıda kaldırır yeni günle beraberce..Begeniyle ve usta kalemden okuduğum güzel bir şiir.Yazan usta kalem sayın Dilek Akgün Hanımefendiye baki selam ve saygılar.Gönül sesiniz hiç susmasın.
Gözüm yolda kaldı kulağım sende
Öyle masum masum beklerim bende
Umut ile günü akşam edende
İnanki her gece seni beklerim --------İbrahim Kurt
Dilek hanım bazen beklenenler gelmez bir umut işte şiir harika bir dörtlük arz ettim kabul buyur ,sizi ve şiirinizi kutlarım saygılar sunarım .
Bu şiir ile ilgili 17 tane yorum bulunmakta