Karanlık Şiiri - Yusuf Demirtaş

Öyle bir karanlık ki üstüme çöken,
Yollarda kalmışım yalnız,
Kalbimi aldı da gitti her çekip giden.
Ne sevgimi bıraktılar içimde,
Ne yağmurlarımı nisanımda,
Böyle mi olmak zorundaydı her veda,
Böyle yakmak böyle yıkmak
Her gecemde beni çileye kusmak
Zorunda mıydı sevda.
Ben bir dost gölgesinde muamma.
Aşk içimde en dipsiz yara
Girsem boğulurum, çıksam yanar
Nedir bu Allah’ım ne acıymış bu bela.
Aşığım diye çocuklar kadar şenken,
Şimdi benzedim, ab-u hayat içmiş mecnuna.
Mecnun Leyla’ya sitemkâr ben dünyaya.
Can dediğim canımla gitti
Sevgim dağlara cıkmış eşkıya
Güz güllerine kandım.
Aşk ise kalmış baharda
Mevsimim kış olmuş
Saçımda kar ayağım kayar.
Yok mudur son bir gemi,
Götürsün beni bahara!