Karanlık Şiiri - Mücella Pakdemir

• 

  Mustafa Soner Acar

  Tebrikler, tam puan.
  
  
  KARANLıK
  
  Kurduğun tuzaklar başına döne
  Ağlattığın yetti zalim karanlık
  Dumanın tütmeye, ocağın söne
  Sabrım neyim bitti zalim karanlık
  
  Yakama yapıştı yabanilerin
  Şeytana ezelden kul canilerin
  Yetinmedin; bir de zebanilerin
  Uçurumdan itti zalim karanlık
  
  Beşikte, eşikte has evlatlarım
  Duldada dinlenen doru atlarım
  Karada konaklar, suda yatlarım
  Soruyorum nitti zalim karanlık
  
  Canı, cananımı elimden alan
  Tüketti varımı yaptığın talan
  Virane haneme korkular salan
  Baykuşların öttü zalim karanlık
  
  Soktuğun fitneden gönlü bulandı
  Sırtına ağır yük olurum sandı
  Yaren bildiklerim sana aldandı
  Vedalaşıp gitti zalim karanlık
  
  Silahım elimde, parmağım yorgun
  Hedefi beynimdi, dimağım durgun
  Bir kurşun beklerdi namluda sürgün
  Çekince terk etti zalim karanlık
  
  Mücella Pakdemir
  
  

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (1)