Karanlık Şiiri - Nesrin Naz

Tek başıma yürüdüm sokaklarda
Karanlıktan yalnızlıklara...
Yüreğimde pranga
Bileklerimde kelepçe
Ayaklarımda zincir.
Ağzıma ise...
Süleyman'ın mühürü vurulmuş sanki.
Lal olmuş diller söyleyemez derdini
Gözlerin feri sönmüş...
Gülerken bile ağlamaklı şimdi.
Herkes korkar karanlıktan...
Oysaki! Bilmezler...
Onların nasıl sırdaş olabildiğini;
Kimseler görmez sizi...
Kimseler duymaz sesinizi...
Düşünürsünüz ve konuşursunuz...
Zifiri kanlıklarla.
Bilirsiniz ki ne yaparsanız yapın
Sizi asla terk etmeyecekler...
Sizi asla aldatmayacaklar...
Bunun içindir ki...
Karanlıklar dostumdur benim.

20.08.2010
Bornova/İZMİR

Nesrin Naz(karaduman)