Karanlık Şiiri - Fikret Turhan

Karanlık,
Karanlığa bulaştıkça
Koyulaşmakta.
Eller,gözler,yönler,
Koyu karanlıkta
Yavaş yavaş kaybolmakta.

Karanlığın
Önü de yok,arkası da.
Karanlığın
Üstü de yok,altı da.
Karanlık yönünü kaybetmiş
Kendini aramakta.
Eller,gözler,yönler
Koyu karanlıkta
Yavaş yavaş kaybolmakta.

Ve ses,karanlığa karışınca
Karanlık, duya duya açılmakta.
Ses karanlığa göz,
Ses karanlığa el,
Ses karanlığa yön olmakta.

Eller,gözler,yönler,
Birbirlerine sarıldıkça,
Koyu karanlıklar
Yavaş yavaş açılmakta,
Karanlık, nefes nefese
Işığa doğru koşmakta...