Karanlık! ! ! Şiiri - Behçet Elcik

karanlık, özünde korku, içinde dehşeti arar insan,
Sardınmı bedeni,korkun kaplar kalpleri,
Aslında, çok güzelsin karanlık,
Çıkaramadı cevherini,insan.
Örtmüşsün kendinle ihtişamını,
Bilinmez sırrın, sır etmişsin kendini.

bir acaip halin, bütün firarların barınağı,
Sahilin, aşk kaçamağı,
Korkakların sığınağı karanlık.
Garibin,mazlumun yorganı, karanlık.

katilin ellerinde, kaçan can firarı.
Kurtuluşu sen, saklarsın en mazlum manı.
Senki günahlara perde edersin kendini,
saklarsın sorgulamadan her sığınanı.
Kapında korku bekçileri yakalarsın, heman anı.

Zandır,bekçilerin.
İnsanın en zayıf, yanı.
Yakalar zanlar, kötü niyetli sığınanı.
Sen başkasın karanlık, yıllarca sakaldın sırrımı.
Hülyalarım,düşlerim,rüyalarım,korkularım sende saklı.

Senin açtığın kapıdan, girerim aşk mahzenim,kalb yuvama.
Saatlerce gezerim kolkola, korku uğramaz bana.
Sende aşık için yok bir endişe.
Yaşarım sende en rahat anı.
Gerçek dostum karanlık.

kadr dolu gecelerin, zifir anı.
Peygamber,yaşardı sende en sırlı anı.
Miracı sende yaşadı.sende iner melekler.
Rahmanda, sende verir,zalime ibret.
Sende saklamış sırrı.
Dostuyla O dahi görüşür sahilinde.ol dostumdur, kalksa karanlığın bir anında iltica etse bana, dost olur okimse billahi,Rahmana
Demek kutsisin,yaşayamaz her kul sırrı sende.
Aşk durağım. Karanlık.

meleğim sende emanet.
Şimdi gidiyorsun,bekliyorum.
Bırakma,beni hasret.
Katilin Güneş,gelmek üzere.
görmesin seni, şimdi sığınağın benim.
Gir içime.karanlık.