Karanlık Şiiri - Ferhat Karabak

Gölgem düşer gece vakti
Yıldızlar parlamaz olur bana
Ay ışığını kapatırım, Yüreğimin karanlığıyla
Sesleri duymaz olurum
Nemlidir gözlerim hep
Kipriklerimdeki sisle gözlerimin ışığını sustururum.

Karanlıkdır heryanım
Zaman geçtikce dehlizlere vururum
Kimi zaman kendi içimde kaybolurum
Karanlıklarda o siyah kurdaleyi bulurum.

Gündüz karartırım güneş gören heryerimi
Hüznüm sarar heryeri
Mavi değildir denizlerim, karanlık dehlizdir herbir yeri,
Görmezden gelirim renkleri, çiçekleri

Bir ışık görsem girmek isterim içine
Kranlığı görürüm sonra
Dönerim kaldığım yere...

Yine gecedir gündüzüm
Yine kıştır benim her güzüm
Bırak beni kendime, bırak be iki gözüm

Karanlıklar benimdir
beni bana bırak, bu gözler mühürlüdür...