Karanlık Şiiri - İbrahim Halil Beyazkaz

Herşey gibi karanlık
Sen karanlık ben karanlık
Ölümlerin en yücesi bile karanlık
İçime gömdüğüm hasret ıssız bir insan
Kendimi zındanlara kapattım
Dünyanın gülmesini bekliyorum
Seni yazıyorum zından duvarlarına
Soğuk bir dünyanın içindeyim
Kırık bir masa, gıcırdayan sandalye
Yalnız değilim.
Ailemle bir ömür...
Parmaklıklar abim,
Döşeğim anam,
Yemeğim bacım,
Duvarlar küçüklerim,
Suyum sevgili,
Karanlık babam,
Azrail yalnızlık.
Dört köşe bir oda ve parmaklı pencere
Dünya yeşil, gök mavi, toprak kırmızı
Hepside bir düş
Gerilimli bir düşüş.
Ve
Ben karanlık....