Karanlık… Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Pençelerinin ardında
Siyah laleler
Kanatlarında aheste nameler
Ay ne kadarda bir bütün
Bu gece inceden kalbimde hüzün
Bütün odaları kapanmış
Elinde anahtarları
Sallanıyor tepesinde
Omzuna konmuş bir gülün
Sımsıkı tutunmuşsun
Yarı çıplak omuzlarından
Saçlarını öpen siyah şalının ucuna
Hisler yine kördüğüm
Bedenin geceyi solumakta
Sislerin kervanındasın
Öyle hareketsiz
Nedir halin…
Ne gülmekte, ne ağlamaktasın
Konuşup konuşmamakta
Yarımsın
Anlında bir hazinenin işlemeleri
Omzunda parmaklarımın izi
Kahverengi gözlerinden
Yansımış bir tutam
Umut peşinde
Karanlığın neferi…
Tutsan elimden
Çıkarsan anahtar deliğinden
Gözlerim gözlerinde
Kendine gelse
Solusam seni bir nefeste
Korkularım
Karanlığı delse
Ellerinde her ne varsa
Karaladığın nefretinin izleri
Masumsun
Günahların izinde
Elimde fenerler
Nedir gözlerindeki bu tutku
Çatıyı dövüyor yağmur
Uzanıyor ellerim
Ellerimde karanlığın kirli suları
Paklanır da savrulur
Kıyılarında bir uzun gecenin
Islaklığı uyandırır
Üçünde gecenin
Öperek ayak parmaklarımdan
Kıpırdamıyor
Gözlerin
Ellerin
Kıpırdamıyor
Karanlık…