Karanlık Şiiri - Cengiz Okçu

Bir tek sana verdiğim çiçekler gibi
Yalnız bir şiir.
Muntazam bir sevdanın seyrini yaptığım gecelerde
Sen başka sevdaları eşeliyordun.
Senin olmadığın yerlerde ben oluyordum
Tıpkı alıp götürdüğün kalbim gibi yalnız...
Bu öyle bir şey ki; sevdamdan arda kalan yine sendin.

İçimde beslediğim yalnızlıklar…
Yok olmuş dizelere sığdırıyorum onları
Ve ben
Kendime bile sığamıyorum
Kaybolurcasına.

Ayrılığı bu kalbe anlatmak zor,
Çok zor…
Çünkü;
Bütün imkânsızlıkları yenip sana gelmiştim.
Şimdi kaldığım yerler,
Biraz siyah ve sen gelene kadar açılmayacak bu renk.
Sen kapısında yattığım yalnızlığım olurken,
Eşelediğin sevdalara inat sevdim seni.

Ne alışılmış duygularım var artık,
Ne de tanıdık bir yüz;
Bilmediğim bir dünyaya gelmişim.

Parmaklarının ucunda yarım kalan kalbim can veriyorken,
Bu gidişin az biraz ağır.
Bir kanca boynumda
Beni götürüyor…
Ne kadar garip öbür uçta yüzün.
Dizlerimin üzerinde sana sesleniyorum;
“Artık dur! ”
Sen gülümsüyorsun, ama sesin çıkmıyor.
Bu “suskun gülümseme” umut veriyor bana,
Hain bir sessizlik! ! !
…
Ve renksiz gülümsemen yazılıyor gönlüme,
Hiç çıkmamacasına.
Üzgünüm senin yasını tutuyorum.
Acına benzer bir acı yok
Gözlerin biraz karanlık,
Biraz da ıslak
Hangisine inanacağım bilemiyorum.
Sana mı?
Yoksa sana mı?

Gözlerindeki gözlerim miydi
Yoksa dilindeki adım mıydı
Sana bu kadar uzak olan?
Ve sen uzaklığına bu kadar yemin etmişken
Ben sana nasıl ulaşırım, bilmiyorum…
Aynı yalnızlıklara düşüyoruz ayrı ayrı…
Bunu biliyor musun?