Karanlık... Şiiri - Zagros Cetinkaya

Karanlığın ucunda kanayan bir aydınlık parçası vardı. Aynada kanayan yüzümün eksikliği, hapsolduğum o karanlık gecelerde aydınlanan gözler de değildi. Bir yalnızlığın çığlığına eşlik eden aşklar senfonisi var gecenin ucunda. Sevgi/li/den firar eden âşıkların hep bir ağızdan dillendirdikleri. Her nakaratında acılara nakaratlanan ve o maskeli balolar. Hani, hepimizin sahte gülümseyişlere büründüğü o balo salonlarında bir karambol kalabalığı yaşanır ve her adımda biraz daha eksildiğini hissedersin. Öfkelenen yüzüne yapışan küfürler, geçmişin acısını hissettiğin her an bir kamçı gibi vurur yüzüne. Çıplak bir bedene ağlamak hiç bu kadar yakışmamıştı; bir kaç damla gözyaşı ve ağlamanın ayıp olmadığını söylüyorlardı gece yarıları.

Demdir yüreğimde, tanıdık bir ses çınlamaya başlıyor kulağımda, ve tüm heybetiyle sol yanıma bir can düşüyor. Kesilen soluğumda hissettiğim her adım biraz daha geçmişe bağlıyordu. Evet, doğru; geleceğe, geçmişten gidiliyordu. Gelmişini, geçmişini birbirine karıştıran bir ağıdın başında akıyor musluk, tüm kirlerinden arınmak için biraz daha yaklaşıyorsun geçmişe ve öfkelenen bedenini küfürler bekliyor sabahın alaca karanlığında. Korkma! Sadece bu senaryonun bir figüranısın sen! Sessizliğe karışacak çığlığın ve tüm kelimeler ruhunu şaad edecek bu sahnede! Çığlığına ses getir, kaybolacaksın `karanlık senaryo`da! ...