Karanlik Şiiri - Mustafa Aslan 2

Karanlik çöktükçe daraldigimi hissediyorum,
Sanki karanliklar beni içine alacak,
Ve bir daha gün yüzü göstermeyecek.
Karanlik bir dünyada dogdum biliyorum,
Ve ben karanlik dünyada’da ölüyorum,
Bir sikinti içimde, hissediyorum,
Gel karanlik senden korkmuyorum.
Sen gitmeden zaten gözümü açmam,
Nekadar zorlasanda uyanmam,
Ben karanliklar içindeki beyaz bir gölgeyim,
Ben ne akilli biri, nede deliyim,
Göster sen aydinlik yüzünüde öpeyim,
Gel de yeter’ki, hemen geleyim.
Ha sen gittin’mi?
Iyi ozaman,
Karanlik günüm bana müsade,
Bende sevdigimin pesinden gideyim.
Uyku bastirdi gözüm kisik,
Seni sevdim oldun bana isik,
Bir bilsen gönlüm sana nasil asik,
Bekle sevdigim,
Karanliktayim ama,
Yolu buldum,
Buldum’da,
Sana dogru geleyim.

22-05-2007 23:04