Karanlık Şiiri - Mehmet Cemil Keyan

Karanlık..
Yine gözlerimin önünde,
Izdıraptan bir perde.
İçimde,
Bir yoksunluk..
Bir çırpıntı debdebesi,
Kulaklar,
Niye duymuyor özlediği sesi?
Neden,
Olabildiğince güzel ve parlak
ve aydınlık
O yolun sonundaki
Bu bataklık..?

Bu bataklık,
Çeker beni karanlığın ortasına.
Öyle boş.. yoksul...
Gözler olmasa da görünür her şey.
Siz,
Yalnız ve sessiz...
Kendi sesinizi duymak
Yasak.

Bu bataklık,
Çeker beni karanlığın ortasına.
Zebaniler saldırır kovuklardan,
Sökerler yüreğimi
Acımasızca.

Çaresiz,
Yakalanır mahkum olurum.
Elimde kelepçeler,
Ayağımda
Ahşap zeminde yankılanan
Zincir tıkırtıları...
Soğuk ve nemle işlenmiş
Bir oda
Karanlığın ortasında...