Karanlık.. Şiiri - Ahmet Elmalı

uzanırsın da yetişemezsin ya
yetişsen bile dokunamazsın ya
seversin de delice vazgeçemezsin ya
vazgeçsen bile unutamazsın ya
işte bu karanlığın korkusu

iliklerinin çekildiğini hissettiğin
hücrelerini lime lime edercesine bağıran
kişneyen atların nallara boğulduğu
akan salyalarının yerlere savrulduğu
fışkıracak gibi kalbini zorlayan kan
sitemlerinde yaşayan yalnızlığına
katıla katıla ağlamadı mı sanki
işte bu karanlığın kokusu

haydi durma artık oralarda
kalbinde sıkışan kanı pompala
akıt sevginin hücrelerine zevkle
dağıt hüzünlerinin üstüne öfkeyle
çağırt sevinçlerini yanına süratle
acın acılarına kor olmasın
derdin derdinden haz duymasın
mutluluğa aç hayatın üstüne kalsın
baktığını gören bir ruh
yangınına alışan bir umut
dertlerine şöyle bir somurt
işte
işte bu karanlığın yokoluşu..