Karanlık Şiiri - Ünal Kanli

Selam be karanlık!
Merhaba dostum.
Ne o sende sıkıldın herhalde.
Ne bileyim ilk defa sesini duyuyorum.
Sanki konuşuyorsun benle.
Evet yine oradan geliyorum..!
Ne aradığımı bende bilmiyorum,ama;
Araması kolayda,bulması çok zor be dostum.
Belki sevgiyi arıyorumdur.
Hani yıllarca yaşanıp ta anlatılamayan.
Hiç kimsenin tarif edemediği o sevgiyi.
Kimilerinin özlem adını koyduğu, kiminin hasret.
Kimilerinin acı çektiği, kimininse dert.
Bazen Gül diyorlar ona,bazen Kardelen
Hani son noktaya geldiğinde..,
Uğrunda canlar verenler.
Ölümüne anlatılan ama bir türlü anlaşılmayan
O sevgiyi arıyorumdur.
Yok yok! beklide insanlığı arıyorumdur.
Hani günbegün değişen!
Yüze gülerken sırtından vurmayı öğrenen.
Tüm düzenleri dünya üzerine kurmuş.
Zamanla Yaradan’ı da ahiretini de unutmuş
Ne felsefesi ne geometrisi var.
Öylesine tuhaf bir varlık.
Şu insanlık.
Kim bilir…! Beklide …
Arkadaşlığı,dostluğu,sevgiliyi arıyorumdur.
Bir gündüz gözüyle göreceksin varya.
Neler görmezsin neler.
Zamanla sevipte yarı yolda kalanlar
Yarı yolda bırakanların peşlerinden koşanlar
Alanlar,satanlar,korkanlar…
Daha dün söylediğini bugün yutanlar
Ve yaşanan sevdalar
Daha neler var neler
Bunlar sadece benden duyduğun kadar.
Dahası mı …
Yaşanan sevdalar satılık olmuş.
Kurulan dostluklar, kahpelik
Çıkmış şu dünyanın çivisi be dostum
Düzen bozulmuş.
Neyi koymuş,neyi arıyorsun ki
Korku nedir! bilirmisin sen?
Tarifi varmıdır sende?
Ne zaman başlar,niye başlar ve ne zaman biter?
Korku bence sevmekle başlar,hasretle devam eder,
Acı ile süslenir,dertle bezenir.
Ne zaman ölürsen korku o zaman biter