Karanlık Şiiri - Yusuf Barman

Bir çığlık düşüyor ansızın karanlıklardan ıssız sokaklara,
Ve bir sokak lambası kesiyor karanlığı, ağzında bir usturayla!
Sesler bir beton gibi buz tutuyor artık bu şehirde,
Sensizliğin yalnızlığın ta kendisi olduğunu anlıyorum.

Yanlız yürüyorum kimsesiz yollarda nereye gittiğimi bilmeden,
Tek sırdaşımsa kaldırım taşları ve boş duvarlar,
Tüm geceyi daha da karanlığa sürüklüyor bulutların gözyaşları,
Sonra bir cinayet işleniyor bu şehirde, senin "fail" benim ise "meçhul" olduğum!...