Karanlığın Yankısı Şiiri - Cansu Mine Çıtır

Kurumuş dudaklarımın arasında süzülen yağmur damlalarını alıp götürüyor bir deli fırtına.
Ve ısınıyorum deli fırtına nefesinde.
Enkaz altında kalmış kaç utanış çıkıyor gün yüzüne.
Firari gözlerini arıyorum kör bir dilencinin parmak uçlarında.
En güzel acıydı iliklerimde hissettiğim.
Celladına aşık bir mahkumun son isteğini durmak ölümden beter.
Doğmamış çocukların yaşayamadığı aşkları hayal ediyorum.
Kimliği belirsiz iklimlerde deli mavi görüyorum dünyayı.
Ve sakallarından kan kırmızı şarap damlıyor berduşun.
Köşebaşında kurulmuş sokak çocuğu ciğerlerini lal edip sigara dumanında annesinin hayaline dalıyor.
Ben de senin hayaline.
Seni görür görmez özgürlüğümden utandım.
Senin aldığın her nefeste şükrediyorum.
Oysa tek dileğim nefesini nefesime nakşetmekti.
Kurumuş dudaklarında ölürcesine aşk etmek.
Yorgun sokak lambasının altında dinleniyorum.
Titrek bir korku var dudaklarımda.
Işıklar nereye saklandılar bilmiyorum.
Karanlık gözümü alıyor.
Karanlığın yankısında kayboluyorum.