Karanlığın Sesi Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Uzat ellerini, tut beni,
Bir sonbahar dalı kadar kırılganım,
Yokluğun rüzgarları vuruyor omuzlarıma,
Karanlığa gidiyorum, kimse bilmiyor.

Kimin dünyasında unutuldum,
Kimin gecesinde kayboldum,
Neden kimse beni sevmiyor,
Yokluğun içinde boğulmuş gibi sessizim.

Sokaklar yine aynı,
Bana gülmeyen insanlar,
İlgisiz bakışlar,
Bir gölgenin ardında kaybolan düşlerim var.

Sen bir tek sen,
Uzan, tut ellerimi,
Kurtar bu karanlıktan,
Bir nefes kadar yakın ol bana.

Duvarlar üzerime kapanıyor,
İçimde sesler yankılanıyor,
Hiç kimsem yok bu dünyada,
Hiç kimseye dokunmadan geçip giden bir hayalet gibi.

Uykularımda sarhoşum,
Düşlerim kadar yalancı,
Kırık aynalarda bölünmüş yüzüm,
Hangi ben gerçek, hangisi yalan?

Karanlık yolda yalnızım,
Hangi ses doğruyu söylüyor?
Sesler… o sesler…
Neden her biri yüreğimi paramparça ediyor?

Bir çıkış var mı bu girdapta?
İçimde yankılanan sorulara cevap var mı?
Neden kimse beni sevmiyor?
Bir gölge bile fazla gelirken, sevmek mi uzak?

Uzat ellerini, tut beni,
Karanlığa gidiyorum, hiç kimsem yok.
Bir fırtına kopuyor içimde,
Ama dışarıda sadece sessizlik.

Sessizlik… ve ben,
Boğuluyoruz birbirimizde.