Bütün şehri kaplamıştı sis
Bir ben vardım karanlığın ininde
Bir de savrulan düşüncelerim.
Kimse yoktu sanki bu gece
Sönmüştü bütün ışıklar,terk edilmiştim.
Yaşam ışığım yakındı sönmeye
Gözlerimi kapattım,gelmişti işte sonum
Parmak uçlarımdan başlamıştı çekilme
Her yer alabildiğine karanlık
Tek bir noktada asılı kalmıştı gözlerim
Geride bıraktığım kimim vardı
Neydi beni geriye çeken,
Hani kurtuluştu yokluk?
Son bir gayretle açtım gözlerimi
Ama farklıydı bu sefer
Her yer aydınlık,rengarenk
Uyuşma gitmişti ellerimden
Sonra bir ses geldi belli ki gaipten:
‘’Hiç kimse yoktur ki ışığın peşinden koşmasın’’
O an anladım,
Yeter ki kalbin karanlıkta kalmasın.
Kayıt Tarihi : 9.7.2014 00:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir gün Kuran-ı Kerimin mealiyle karşılaştım..Yıl 1986..O gün bugündür ondan ışıltı alır hüzünlerimi içimde yaşarım.
Geçen hafta Rum ve Fatır surelerini okudum. Enfes cümleler gördüm.
Selam ve duayla.
TÜM YORUMLAR (3)