Karanlığın Peşindeki Işık Şiiri - Şeyma ...

Bütün şehri kaplamıştı sis
Bir ben vardım karanlığın ininde
Bir de savrulan düşüncelerim.

Kimse yoktu sanki bu gece
Sönmüştü bütün ışıklar,terk edilmiştim.
Yaşam ışığım yakındı sönmeye
Gözlerimi kapattım,gelmişti işte sonum
Parmak uçlarımdan başlamıştı çekilme
Her yer alabildiğine karanlık
Tek bir noktada asılı kalmıştı gözlerim
Geride bıraktığım kimim vardı
Neydi beni geriye çeken,
Hani kurtuluştu yokluk?

Son bir gayretle açtım gözlerimi
Ama farklıydı bu sefer
Her yer aydınlık,rengarenk
Uyuşma gitmişti ellerimden
Sonra bir ses geldi belli ki gaipten:
‘’Hiç kimse yoktur ki ışığın peşinden koşmasın’’
O an anladım,
Yeter ki kalbin karanlıkta kalmasın.