Karanlığın kolları Şiiri - Kaan Akagün

Karanlığın kollarında oturuyorum yalnızlığımla sensizliğin burukluğu çöküyor üstüme kahroluyorum bilinmezligin bilmecesini çözüyorum anlam vermeye çalışıyorum beni ben bile anlamıyorum bir yer var biliyorum duyuyorum adı mutluluk olan gitmek istiyorum engeller var bilirmisin ben hep yanlizdim kalabalıkta bile çareler tükeniyor bir umut arıyorum medet umuyorum bilinmezlikten gece uzun gece sonsuz gece sezsiz yoruldum sabah olmuyor uykular haram bana ağlıyorum gecenin kollarında bir umut yok biliyorum neye. Elimi atsam kırıyorum kimse çalmıyor kapımı bilinmezliklerin bilmecesini çözüyorum ağlıyorum göz yaslarımı karanlık gizliyor bir yer var adı ask olan gidemiyorum yinede Hayata inat yasıyorum bilinmezlik nereye kadar hani diyorya ağaçlar ayakta olurmuş sonbaharda yapraklar dökülürmüş bende yapraklarımı dokuyorum