Karanlığın kızı Şiiri - Leila Monelli

'Karanlıktan korkuyorsun' mu dedin?
yine hakımda yanılıyorsun sen
karanlık benim içimde
hücremde
saray sandığın hanemde
içinde büyüdüm ben
onun kızıyım
yine de o beni içine çekemedi
onu yok edip aydınlığa çıkmayı
hayal ettiğim anlarda bile
bana hüküm edemedi

Tohumu olduğum varlık bile
beni kendisine benzetedi
artık beni kimse
kara deliğin içine çekemezdi

Bir hayalin bile bir somutu
bir masalın bile bir kimliği olur
bir gerçeği vardır her hikayenin

oysa lafların o kadar boş
o kadar ortada ki,
tüm kirler, pislikler üstüne yapışıyor
mide bulandırıyor

Karanlığın kızıyım ben
dizlerim beraber yürüyemeyecek,
kollarım tutunamayacak
kadar paramparça
kalbim yamalanamayacak
kadar yaralı
cerahat kronik,
hastanedeki yatakta dışarıyı
hayal eden çocuk gibi
büyük bir yalana kapanma nedenim
çocuğun toprağın yeşermişine
dokunamadığı gibi
gerçek sevilmeyi bilmeyişim
bir tohum sevgi biçmek için
güzel sevme sebebim
temiz kalabilmek için
kirlenmiş bir yalana inanmaya gebeyim