Karanlığın Kelebeği Şiiri - Kadir Arınç

Sana kelebekler yakışır, beni karanlıkla baş başa bırak...

Duyduğun seslerden uzakta olmak sessizlik...

Karanlık sessiz...

Kimi korkar , kimi de sevmez siyahın nefesini...

Bazen aşk, bazen dert, bazen de yaş kokar çünkü,

Sen hiç karanlıkta hıçkırırken siyahıyla nefes nefese kaldın mı?..

Kimse yokken yanında bir başına beyazlara sardın mı kendini?..

Espritüel kemanın gıy gıyına düşen anlık gülüşlerim olmadı,

Gamze denen o cilve gözlerime taşındı, çok küçüktüm...

İlk terkedişimin ahını almak üzereydim,

Sanırım en son o zaman gördüm gülerken kendimi...

Arada aynada görür gibi olsam da, hayal...

Fırsatı varken isyana renklerin, şimdi umutla dizdize,

Kelebek ve karanlık yüzyüze...

Karanlıkta kaybolur sandığım kanatlar daha da renkli,

Oysa korkulan olsaydı yağmur yağmazdı hiç!

En güzel gökkuşakları siyah bulutlardan düşen yağmur sonrası belirir,

Çocuklar görünce delirir gibi sevinir ve on dakika sonra onsuz...

Beyazın üstünde her renk canlı ama siyahın yanında her renk sonsuz...

İki renk kağıt seç kendine, iki dert, iki satır...

Üzerine fazla düşünme, düşünmek elbette hatırlatır...

Sorgulamaktan yorulan beynine ukalalaş ve kapasın çenesini!

Siyaha metafor yakışmaz, burası yalandan oldukça ırak...

Umarım sonunda alışır ağlayan, gözdeki gamzeler yaşlara çırak...

Ondandır ki kelebekler yakışır sana, sen, beni karanlıkla baş başa bırak...

Olduğum gibi kalayım, canını mezara bırakır gibi bırak...