Karanlığın içinde Şiiri - Aysel Eğrek

Simsiyah bir hayatın içinde ,
Renkleri ayıklamaya çalışırsın.
Bir umutla gökkuşağını ararsın,
Ama gözlerin hep karanlığa dalar.

Ne kadar mavi olmaya çabalasan da,
Kendi gölgende boğulursun.
Hıçkırıkların geceye karışır,
Yüreğin siyahın hüznüyle sarsılır.

Bir kıvılcım düşer hayellerine,
Sanırsın ki ! Güneş doğdu....
Yanılgıların da boğulursun....
Sen yine ışığın gölgesinde kalırsın.

Dudaklarında yarım kalmış dualar,
Ellerinde titreyen kırık hayaller ve belkiler ...
Göğe uzatsan da avuçlarını dokunamazsın ...
Güneş dokunmaz sana, hep uzak kaçar ...

Yine de yılmaz içindeki özlem,
Bir umut gizlenir karanlığın derinliğinde.
Belki bir gün doğar gerçek sabah,
Ve gökkuşağı açılır simsiyah göğünde.

Karanlık seni hapisetse de derine,
Bir ses fısıldar karanlığın içinde:
Her gece sabaha erer sonunda,
Her zulüm erir bir ışığın önünde...

Gözlerinde gizli kalmış sevinçler,
Kalbinde saklı çocukça düşler.
Unutma ! Gölge de var ışıkta ...
Karanlıklar biter, yeter ki sabret.

Zincir gibi sarsa da seni geceler,
İçinde yanar hâlâ gizli meşaleler.
Bir gün uyanır , uyuyan renkler,
Siyah çözülür gök kuşağında süzülür....

Hayat bazen karanlıktır, bilirsin,
Ama her karanlıkta yol gizlidir.
Bir adım at, bir nefes al derinden ,
Çünkü ; Umut karanlığı bitirendir..