Karanlığın Gülümsemesi Şiiri - Adem Eyüp ...

Bir çığlık geliyor kulaklarıma sanırım bu o,
Dokunmak istiyorum, ellerini ellerime verin.
Bu benim ilk torunum, avuçlarımı sıcak bastı.
Hiç göremiyorum ama bu duygu yüreğimi yaktı.

Siz sabah oldu diyorsunuz ama benim için her saat geceye vuruyor.
Amansız çekip gitmeleriniz var ya beni en çok onlar yaralıyor!
Sesinizle varsınız, dokunmalarınızla yanımdasınız.
Torunumu verin bana, bugün ben büyük anneyim.

Soğuğu resmeder misin bana? ya çiçekleri anlatabilir misin?
Kuşlar neye benziyor, hayat nasıl bir şey?
İstersen ben sana söyleyeyim.
Her şey karanlık, boşlukta geziniyor bütün sesler, yok ki hiç tanıdık.

Bir çığlık duyuyorum bana seslenen.
Yalnızlığa bürünen karanlığımı aydınlığa çeviren
Yüzü sıcak, elleri ufak, bu masum bir bebek.
Saçlarım ağardı, ama yüzüm torunumla gülecek.

Herkes arkadaşıyla sohbete dalarken, ben benimleydim,
Rüzgâr eserken konuşur benimle, torunlarım çığlık atarken,
Renkleri hiç görmedim, güneşin tadını hiç çıkaramadım.
Dünya döndü ama ben hep benimle kaldım.

Baharın esintisi üstüme giydiğim elbiseler gibi.
Kara kış dediğiniz, sanırım benim yalnızlığıma benziyor.
Kötü nasıl bir şey bilmiyorum, sanırım bilmekte istemiyorum
Hayatım bir haftalık kelebek gibi kısa ve uzun geçiyor.

Yüzüm toprak gibi olmuş parça parça
Sanırım yaşlanmak bu olsa gerek,
Torunum ne zaman konuşacak, ah birde koşsa
Yalnızlığıma bir gül diktiniz, kokusu sanki papatya.

Bir kere daha bir kere daha ve binlerce defa,
Dokunmak istiyorum karanlığıma uzanan bu dala.
Çocuklar çok mu güzel, ya gülmeleri nasıl.
Her şeyi unuttum bugün, yeniden çiziyorum bu resmi.
Biraz siyah, biraz ben biraz da torunumun sesi

NOT: Bu şiir şairin 'Dün kendime seni anlattım' adlı kitabından alıntı yapılmıştır. www.ademeyupoglu.com