Nihal'im Acıya Razı Oldum

Nihal, hangi neyden,
hangi ilahî nağmeden kaçıp geldin ki,
sözlerin hâlâ semânın sükûtuna karışıyor?

Hatırla.
Bir ân gelir,
sen de benim gibi “hakikat ateşi”yle yanarsın.
Hatırla!
Aşk uğruna sabahlara kadar
“inziva vaktinin murakabesi”ne oturursun.

Peki…
Öteki yola saysaydı ruhun?
Hayat daha mı “nurlu” olurdu?

Belki de sadece “farklı bir remiz” olurdu.
Aynı semada esen başka bir “bâd-ı kuds”,
Aynı gönülde vuran başka bir “hançer-i firkat”.

Yani, ne fark ederdi?

Hangi kapıyı çalarsan çal,
Açamadığın bir “sır” gibi peşine düşer.
Akıl, kalbin mânâsını sorar;
Kalp, aklın cevabını bulamaz.
Her tercih bir “yarım tecelli”dir.
Her yol, ardında bir “keşke” saklar.

Öyleyse insan hep “hüzün müzlîmi”nde mi kalacak?

Hayır.
Zira nedamet, seçmekten değil;
Seçtiğini “hakikatinle” sevmemekten doğar.

Bu kadar mı “derûnî ıstırap” yani?
Hiç mi “sürûr” yok bu işin içinde?

Elbette var.
Seçiminin “vebâlini” kuşanırsan,
Izdırabın dahi “nûra” dönüşür,
Yakıcılığı “teslîmin” ile söner.

Çünkü kul, kaderin hükmünü bozamaz belki,
Lâkin ıstırabının rengini seçmekte hürdür.
Hangi “hakikat dağı”na tırmanacaksan,
O “seyir sülûkü”nü sen belirlersin.
Yük ne kadar ağır olsa da,
Gönlün “rızâ” ile dolarsa hafifler.

Yani?

Yani ey Nihal, ey “güzel insan”…
Acı olacak, bu “kaderin kitabında” yazılı.
Fakat hangi acıya “teslim” olacağını seçmekte hürsün.
Ve bazen, en büyük “huzur”,
O ıstıraba “râzı olmak”tır.