Karanlığın Düğümü Şiiri - Rasim Yılmaz

Bir yalnızlık boğuyor karanlıkta düğümü
Yüzümün geçmişinde tüm çizgiler çilekeş.
Gece bile bilmiyor susunca öldüğümü
Gençliğime sırdaştır bağrımda yanan ateş.

Hüzün ansızın gelip hayalleri kırıyor
Öfkemi bilemişim merhamet başucumda.
Kirpiğin yamacında gözyaşım hıçkırıyor
Düşleri asıyorum dualar avucumda.

Yokuşlar diziliyor önüme sıra sıra
Şu çile yumağında kırıldı bak kanadım.
Yorgun yıllarım tek tek dökülüyor hasıra
Hicranla ağıt yakıp içten içe kanadım.

Kararan bulutlardan yağmur süzüldüğü an
Parçalanan fanustan dağılır duygularım.
Ayrılığın rengini göklere çizer kervan
Sabrım acıyla yoldaş tükendi uykularım.

Mazinin eteğinde dünler güne yabancı
Eskiyen kapıların sürgüsü pas tutuyor.
Ben seyyahım diyorum boşa bekliyor hancı
Zaman her bir acıyı öğüterek yutuyor.

Bakracından su sızar çatlamış topraklara
Ömrüme teyelledim ecelin nakışını.
Kış ağırdan oturur saçımdaki aklara
İhtiyar sokaklarda soldurdum bakışını.
22.12.2018